සීනි බද්ද සහ මධ්‍යම රාත්‍රී ගැසෙට් එක

ශ්‍රී ලංකාවේ වත්මන් පරිපාලනය, සීනි කිලෝවක බදු රුපියල් රු 50 සිට ශත 25 ට අඩු කල බවට වාර්තා වුණා.  ඒ සමග​ම ආණ්ඩුව සමග ඉතා සමීපව ඇසුරු කරන බලවත් වෙළෙන්දෙකු හට අසාමාන්‍ය ලෙස විශාල සීනි ප්‍රමාණයක් ආනයනය කරන්න ඉඩ හද​ලා ඒවා රේගුවෙන් නිෂ්කාශිත (බදු ගෙවීමෙන් අනතුරුව භාණ්ඩ මුදවා ගත් මිල) මිලට වඩා ඉහළින් විකුණලා, විශාල ලෙස ලාභ අරන් දීලා කියලා බොහෝ දෙනා චෝදනා කරනවා.  මුදල් අමාත්‍යංශ නිලදාරියෙක් ප්‍රකාශ කළේ එක් රැයකින් සිදුවන බදු වෙනස්කම් නිසා වෙළදුන් කිහිපදෙනෙක් අසීමිත ලාභ ලබා ගැනීම සෑම රජයක් සමයේම සිදුවූ බවයි. එළෙසම භාණ්ඩ මිල අඩු කිරීමේ මූලික අපේක්ෂාවෙන් බදු අඩු කල විටකදී එය “බදු වංචා​වක්” ලෙස අර්ත දැක්වීම නිවැරදි නොවන බවද ඔහු තවදුරත් පැවසුවා. 

විපක්ෂය මේ පිළිබ​ද චෝදනා කරමින් ප්‍රකාශ ක​ලේ නිෂ්කාශිත මිලට වඩා වැඩියෙන් සමහර තොග සතොසට ගෙනත් දාල කියලා. ඉහත කී ක්‍රියාවලියේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස භාණ්ඩාගාරය රුපියල් බිලියන 15.6 ක බදු ප්‍රමාණයක් අහිමි කරගෙන ඇති බවත් විපක්ෂය ප්‍රකාශ කරනවා. මේ පිළුබද සංවාදය අලුත් වුණේ සීනි වලින් පැනවූ බදු අහිමි වීම පිළිබද​ව පාරිලිමේන්තුවේ COPA කමිටුවේ සාකච්ක්චාවට ගැනුනු වාර්තාවත් සමගයි. 

මේ චෝදනා ඇත්ත ද?

භාණ්ඩාගාර ලේකම් එස් ආර් ආටිගල, කොළඹ මාධ්‍යවේදීන් අමතමින් කියා සිටියේ හදිසි බදු වෙනස්වීම් වත්මන් පරිපාලනයට පමණක් සීමා නොවෙන දෙයක් වන අත​ර සහ එය මීට පෙර සිදුවූ දෙයක් බවයි. මිල පහත හෙළීම සඳහා හිතාමතාම බදු අඩු කළ විට එය 'බදු අලාභයක්' සිදුවී ඇතැයි කියා හැදින්වීම වැරදි බවයි එතුමාගේ අදහස වු​ණේ. 

අපි 2016 වසරේ දී සිදුවූ දේ පිළිබදව තවත් විස්තරාත්මක ලෙස බලමු. 

“මීට පෙර ගැසට් පත්‍රයක් හරහා එක් ​රැයකින් විශාල බදු වෙනස්කම් සිදු කරලා තියෙනවා. 2016 වසරේ ජූලි මාසයේදීත් රු. 30ට පැවති සීනි බද්ද ශත 25 දක්වා එක් රැයකින් අඩු කරා. ඒට මාස දෙකකට පස්සෙ නැවත සීනි බද්ද රු.15 දක්වා වැඩි කලා. ඒත් මෙතනදි එළෙස නැවත බදු අඩු කිරීමක් සිදු කර නැහැ. තවමත් බද්ද ශත 25​යි" ආටිගල මහ​තා පැවසුවා. 

2016 වසරේදී අදාල එම මාස දෙකේදී ශ්‍රී ලංකාවට සීනි මෙට්‍රික් ටොන් 145,000 ක් ආනයනය කර ඇති බවත් සෑම මසකම ශ්‍රී ලංකාවේ සීනි ටොන් 55,000 ත් 60,000 ත් අතර ප්‍රමාණයක් පරිභෝජනය කර ඇති බවත් ආටිගල මහතා ප්‍රකාශ ක​ළා. ශ්‍රී ලංකාවේ දුබුරු සීනි නිපදවන්නෙ ශ්‍රී ලංකාවෙ රජයට අයිති ව්‍යාපාරයක් මගින්. ඔවුන් නිපදවන දුබුරු සීනි ලෝකවෙළදපොළේ දුබුරු සීනි වලට වඩා මිලෙන් ඉතා වැඩියි. එයට හේතුව ඔවුන් දුබුරු සීනි නිපදවීම ඉතාම අකාර්යක්ෂමයි. එම නිසා දු​ඹුරු සීනි ආනයනයට ඉතා ඉහළ බද්දක් පනවා තිබුණේ රජය මගින් නිපදවන නිපදවන සීනි නිශ්පාදන ආරක්ෂා කිරීමටයි. නමුත් දැන් එම බද්ද​ද කපා හැර තිබෙන​වා. 

සීනි අර්බුදයේදී ප්‍රශ්නයට විසදුම් සෙවීම වෙනුවට අපට දකින්නට ලැබෙන්නේ එකිනෙකා වෙත ඇගිලි දික්කර ගැනීමයි. 

අතීතයේ පවා මෙවැනි වංචාවන් පිළිබද වාර්තාවන බොහෝ අවස්තාවලදී සිදුවන්නේ කලින් පැවති රජයන් සමයේදී සිදුවූ වංචා සහ දැන් පවතින රජයේ වංචා පිලිබද සංසන්දනයක් විනා ප්‍රශ්ණයට පිලිතුරු සැපයීම නොවේ. එක වැරැද්දක් වෙනුවෙන් වැරදි දෙකක් කිරීමෙන් පළමු වැරැද්ද නිවැරදි නොවන බව බොහෝ අයට නොවැටහීම ගණගාටුවට කරුණකි. 

මද්‍යම රාත්‍රියේ ගැසට් පත්‍ර නිකුත් කිරීම සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාද​ය

ශ්‍රී ලංකාවේ මධ්‍යම රාත්‍රියේ ගැසට් පත්‍ර නිකුත් කිරීම ගැන බැලුවොත්, කලින් පවත්ව​න පූර්ව විවාදයකින් තොරව බදු වෙනස් කිරී​ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනය සමච්චලයට ලක් කරන බව පෙනී යනවා. අපි ශ්‍රී ලංකාව බ්‍රිතාන්‍ය සමග සැසදුවොත්,රාජකීය පරමාධිපත්‍යය (විවාදයකින් තොරව පාලකයා විසින් බදු අය කිරීම) ආරම්භ කල බ්‍රිතාන්‍යයද අයිතිවාසිකම් පිලිබඳ පනත මගින් මෙය ඉවත් කර ඇති බව පෙනී යනවා.

මහා බ්‍රිතාන්‍යයේ බදු අය කල හැක්කේ සාමූහික තීරණ ගැනීමෙන් පමණක් බව මැග්නකාටා ​ප්‍රඥප්තිය ඉදිරිපත් කිරීමෙන් තහවුරු ක​ල අතර පළ​මුවැනි එඩ්වර්ඩ් රජතුමා විසින් එය තව දුරට​ත් ශක්තිමත් කරණු ලැබුවා.

එම ප්‍රඥප්තිය මගින් රජතුමා “ .for no need will we take such manner of aid, mises (taxes) or prises (assessments) from our realm henceforth except with the common assent of all the realm and the common profit of the same realm, saving the ancient aids and prises due and accustomed.” ලෙ​ස එගතාව පල කර තිබෙනවා. එනම් බදු අයකල හැක්කේ සාමූහික තීරණයකින් පමනක් බවත් දැනුම් දීමකින් තොරව හිතුම​නාපයට බදු අය කිරීම නොකරන බවටත් එකග වී තිබෙනවා. 

බ්‍රිතාන්‍ය එලෙස අවසන් කල කටුක බදු ක්‍රමය ශ්‍රී ලංකා​වේ පර්ලිමෙන්තුවෙන්ම සෑම මද්‍යමරාත්‍රියකදීම බදු පනවමින් සහ ඉවත් කරමින් නිකුත් කරන ගැසට් පත්‍ර අනුමත කිරීමෙන් නැවත බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත සමයට පෙර පැවති තත්වයට අපිව ගෙන යනු ලබනවා. 

මේ ගැස​ට් පිලිබද ප්‍රශ්ණ කිරීමේදී ආටිගල මහතා ප්‍රකාශ කලේ 2020 දී සීනි ආනයනය කරන්නෙ​ත් 2016දී සීනි ආනයනය කල වෙ​ළදුන්ම බවයි.

ඔහු ප්‍රකාශ කලේ “2020 ඔක්තෝබර් 13 වන දින සීනි බද්ද ශත 25 දක්වා අඩු කරන විට ගොඩබෑමේ සීනි පිරිවැය (පිරිවැය-රක්ෂණ-නැව් භාණ්ඩ) රුපියල් 72 ක්" ව ති​බූ බව​යි. පනවනු ලැබූ රු. 50​ක බද්ද සමඟ පිරිවැය පමණ​ක් රුපියල් 122 ක් පමණ වුණු බවත් ඒ වන විට සීනි කිලෝග්‍රෑමයක් රුපියල් 135 ත් 140 ත් අතර ප්‍රමාණයට සිල්ලරට වෙළදාම් වුණු බවත් ඔහු ප්‍රකාශ ක​ළා. 

“දෙසැම්බර් මාසය වන විට බදු වලට පෙර (CIF Value) කිලෝවක් රුපියල් 85 ක් දක්වා ඉහළ ගි​යා. නමුත් සීනි කිලෝවක මිල රුපියල් 135 සිට 114 දක්වා පහත වැටුනා. ආටිගල මහතා ප්‍රකාශ කළා. 

එය එලෙ​ස සිදු වුනේ කොහොමද? අපි බද්ද ශත 25 දක්වා අඩු කළාට දිනකින් දෙකකි​න් මි​ල පහළ වැටෙන්නේ නැහැ. අනෙක් ​භාන්ඩවලටත් එය එසේමයි. එයට හේතුව වෙළඳපොළේ ඔලිගොපොලිස්ටික් ස්වභාවයයි. (Oligopoly - වෙළදපොල කතිපෙයාදිකාරයක් හෙවත් වෙළදුන් ඉතා කිහිපදෙනෙක් වෙළදපොළ පාලනය කිරීම) 

බදු පහළ දැමූ විට මිල පහල වැටෙන්නෙ සෙමින් වුණ​ත් බදු ඉහළ නැංවුවහොත් වෙළඳුන් ද එක රැයකින් මිල ඉහළ දමනු ලබනවා. 

එක්  වාර්තාකරුවෙකු මෙම මාද්‍ය හමුවේ​දී පවසා සිටියේ එ​ක්  ආනයනකරුවෙකු පමණක් මෙම කාල සීමාව තුළ මුළු මුලු සීනි ප්‍රමාණයෙ​න් 39% ක් ආනයනය කර ඇති අත​ර ඉතිරි පස්දෙනා​ම 45% ක් ආනයනය කර ඇති  නිසා වර්තමාන මතභේදය හටගත් බවයි.

විශ්ලේෂකයින් පවසන්නේ ඔලිගොපොලීස් (Oligopoly - වෙළදපොල කතිපෙයාදිකාරයක් හෙවත් වෙළදුන් ඉතා කිහිපදෙනෙක් වෙළදපොළ පාලනය කිරීම) ගොඩනැගීම, නිරන්තරයෙන් සහ හදිස්සියේ සිදුවන බදු ප්‍රතිපත්තිව​ල ප්‍රතිපලයක් විය හැකි බවයි. නිතර බදු ඉහළ පහළ දැමීමෙන් කුඩා ආනයනකරුවන් වෙළදපොලෙන් ඉවත්ව යන්නෙ ඔවුන්ට එම බදු ඉහලපහල යෑම දරා ගැනීමට නොහැකි නිසයි. බදු කම්පනයෙන් කුඩා නිදහස් ව්‍යවසායන් විනාශ කර ඇති අතර ඉතිරි වන්නේ විශාල ක්‍රීඩකයන් කිහිප දෙනෙකු පමණයි. “සීනි මත පනවාතිබූ බද්ද රු.30 සිට ශත 25 දක්වා අඩු කර නැවත එම බද්ද රු. 15 දක්වා වැඩිකලවිට වෙළදපොලේ සිටියේ ආනයන කරුවන් 5 දෙනෙක් පමණයි. නමුත් ඊට කලින් ආනයනකරුවන් 60 දෙනෙක් පමණ වෙළදපොළේ සිටියා. 

ආටිගල මහතා පවසා සිටියේ බදු අඩු කිරීමෙන් පසුව නැවත බදු වැඩි කිරීමක් සිදු කලා නම් වංචාවක් සිදුවූ බවට චෝදනා එල්ල කල හැකි බවයි. නමුත් එලස බදු වැඩිවීමක් සිදු නොකළ නිසා එලෙස චෝදනා කිරීම සාදාරණ නොවන බව එතුමා පැවසුවා. 

බදු වෙනස් කිරීම් පිළිබඳ කලින් තොරතුරු ලැබෙන හෝ බදු වෙනස් කිරීමට දේශපාලඥයන්ට බලපෑම් කළ හැකි වෙළදුන්ට විශාල බදු ලාභ උපයා ගැනීමට හෝ පාඩු වළක්වා ගැනීමට පුළුවන්. Bonded warehouse ඇති පුද්ගලයින් ද (හෙවත් භාණ්ඩ ආනයනය කර නිදහස් නොකර ගබඩා කල තබගත හැකි ගබඩා වලට බදු ගෙවීම සිදුකල යුතුවන්නේ භාණ්ඩ ගබඩාවෙන් ඉවතට ගන්නා දිනයට වලංගු බදු ප්‍රමානයයි.) කෙසේ හෝ ව්‍යාපර කරගෙන යන්වා. නමු​ත් මෙය දැඩි ලෙස බලපාන්නේ කුඩා ආනයනකරුවන්ට සහ මද්‍යම ප්‍රමාණයේ ව්‍යාපාරිකයන්ට​යි.

අනවශ්‍ය ලෙ​ස වෙළදපොළ මැදිහත්වීම

ඒ අනුව මෙලෙස සිදුවන අනවශ්‍ය වෙළදපොළ මැදිහත්වීම නිසා බදු අඩුකිරීමට ආසන්න දිනකදී ගබඩා වලින් සීනි තොග නිදහස් කරගත් ව්‍යාපාරිකයන් විශාල පාඩු ලබන අතර බදු අඩු කිරීමෙන් පසුව තොග නිදහස් කරගත් ව්‍යාපාරිකයන් විශාල ලාභ ලබනවා. 

වාර්තාකරුකු ආටිගල මහතාගෙන් ප්‍රශ්ණ කර සිටියේ එකවර විශාල ප්‍රාමණයකින් ආනයන බදු වෙනස් කිරීමකින් තොරව සාමාන්‍යයෙන් 5%, 10%, 15% ලෙස ක්‍රමාණුකූලව අඩු වැඩි කිරීමෙන් වෙළදපොළ අක්‍රමකිතා වලට ඇති ඉඩ ඇහිරෙනවා නේද යන්​නයි. 

එහිදී එ​තුමා ප්‍රකාශ කලේ වෙළදපොල හොදින් ක්‍රි​යාත්මක වන මනංකල්පිත ලෝකයක එසේ කල හැකි වුවත් එකාදිකාර තිබෙන වෙලදපොලවල් වල බටහිර රටවල් වල ක්‍රමයට ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කල නොහැකි බවයි. “අපි මේ කතා කරන්නෙ කෘ​ෂිකාර්මික භාණ්ඩ ගැන. අපේ දේශීය ගොවියා සහ දේශීය පාරිභෝගිකයා කියන දෙන්නම අපි රකින්න ඕන. පිටරටවල් වල වගේ තිරිගුපිටි මුහුදෙ ගිල්ල මිල තියාගන්න අපිට බැහැ" එතුමා ප්‍රකාශ කළා. 

කෙසේවෙතත් 2016 වර්ශයේ සීනිවල මිල වැඩිකර තිබෙන්නෙ ක්‍රම ක්‍රමයෙන්. ශත 25ට තිබූ බද්ද මුලින්ම රු. 2ක දක්වාත්, නැවත නොවැම්බර් මාසයේදී එය රු. 11දක්වාත් නැවත දෙසැම්බර් මාසයේදී රු.13 දක්වාත් මිල ඉහළ දමා තිබෙනවා. 

“එය ආදායම් අලාභයක් නොවේ. මෙය බදු ප්‍රතිපත්තියේ කොටසක්. ආදායම් පාඩුවක් වැනි දෙයක් නැහැ" ආටිගල මහතා ප්‍රකාශ කළා. ඒ අනුව බී ලූණු වලට පනවා තිබූ බද්දත් රු. 40 සිට ශත 25 දක්වා අඩු කර ඇතිබවත්, පාර්ලිමේන්තුවේ රාජ්‍ය මූල්‍ය කමිටුව පාඩුව ගණනය කර ඇත්තේ රු.50 සිට ශත 25 දක්වා වෙනස වන රු.49.75ක මුදල එදා පටන් ආනයනයන කර ඇති සියලුම සීනි ප්‍රමාණයෙන් ගුණ කිරීමෙන් බවයි. එම ගණනය කිරිමට අනුව අද වෙනකන් ආනයනය කරපු සීනි වලට ගාන්ං හැදුවොත් තව​ත් පාඩු එකතු විය යුතුයි. නමුත් එසේ විය නොහැකියි.” ආටිගල මහතා පැවසුවා. 

බදු අඩු කිරීම රජයේ බදු ප්‍රතිපත්තියේ කොටසක් වන අතර අවසානයේදී මිල පහත වැටී ඇති නි​සා බදු ‘අලාභයක්’ ලෙස ගුණාංගීකරනය කිරීම නිවැරදි නොවන බව ආටිගල පැවසුවා.

Link to the English article: https://economynext.com/sri-lanka-sugar-scam-saga-questionable-tax-changes-not-new-no-revenue-loss-finance-ministry-79743/

ජීවන වියදම ඉහළ යාම කෙරෙහි බදු කෙතරම් බලපාන්නේද?

මෙම ලිපිය පෙර පලවුනු "How import taxes drive up the cost of living" හි පරිවර්තනයකි.

රවී රත්නසාබපති විසිනි

ජීවන වියදම ගැන නැවතත් කතාබහක් ඇතිවෙලා. ජීවන වියදම ගැන කතාබහ ශ්‍රී ලංකාවට අලුත් දෙයක් නොවේ. කෝවිඩ් තත්වය හමුවේ දීත් ජීවන වියදම ගැන කතාබහ පෙරදා ටත් වඩා ජනතාවට සමීප මාතෘකාවක් බවට පත් වෙලා.බොහෝ අය ජීවන වියදම ඉහළ යාම Covid-19 තත්ත්වය නිසා ඇතිවූ බවට සිතුවත් පහතින් දක්වා තිබෙන්නේ 2017 පළවූ පුවතක්

ඉන්දියාව සහ චීනය වැනි දැවැන්තයින්ට ආර්ථිකය විවෘත කිරීමට පෙර කර්මාන්තයේ නියැලී සිටින දේශීය සමාගම් ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ‘තහනම් කරන ලද නිෂ්පාදන ලැයිස්තුවක්’ හඳුන්වා දීම සඳහා රජයට මැදිහත්වන ලෙස ලංකා රසකැවිලි නිෂ්පාදකයින්ගේ සංගමය (LCMA) ඉල්ලා සිටියි. - ඩේලි එෆ්ටී, 2017 සැප්තැම්බර් 25

ඉහත දැක්වෙන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ බහුලව දක්නට ලැබෙන සංසිද්ධියකට උදාහරණයකි - එනම් දේශීය කර්මාන්තයක් විසින් තමන් විදේශීය තරඟකාරිත්වයෙන් ආරක්ෂා කරදීම අපේක්ෂා කරන අවස්ථාවකි. මෙම ආරක්ෂාව සාමාන්‍යයෙන් ලබාදෙන්නේ තීරුබදු පැනවීමෙනි. එනම් දේශීය නිෂ්පාදනයට අය නොකරන, නමුත් ඒ හා සමාන ආනයනික නිෂ්පාදනයන් මත පැනවෙන බද්දකි. ඉහත අවස්ථාවෙහිදී, නිදහස් වෙළඳ ගිවිසුමක් (FTA) අත්සන් කර තිබුනද, කර්මාන්තය විසින් දැනට භුක්ති විඳින තීරුබදු ආරක්ෂාව අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යන ලෙස LCMA විසින් රජයෙන් ඉල්ලා සිටී. (නිදහස් වෙළඳ ගිවිසුමක “තහනම් ලැයිස්තුවේ” ඇති අයිතමයක් නිදහස් වෙළඳ ගිවිසුමට යටත් නොවේ. ඒ අනුව වෙළඳ ගිවිසුම පැවතියද අදාල භාණ්ඩය ආනයනයේදී තීරුබදු අයකරයි). උදාහරණයක් ලෙස ආනයනික බිස්කට් සඳහා එහි මිලෙන් 107% ක් පමණ බදු අය කෙරෙන අතර බිස්කට් තහනම් ලැයිස්තුවේ තිබේ නම් නිදහස් වෙළඳ ගිවිසුම නොතකා මෙම බද්ද දිගටම පවතිනු ඇත.

තීරුබදු පැනවුවද, සාමාන්‍යයෙන් විදේශීය අපනයනකරුවන් විසින් සිය නිෂ්පාදිතය සඳහා අය කරන මිල අඩු නොකරති. එබැවින් ආනයනික නිෂ්පාදනයේ දේශීය මිලට තීරුබදු මිල ද අමතරව එකතු වේ.

මෙම ආනයනයන් සමඟ තරග කරන දේශීය නිෂ්පාදකයින් හට ආනයන බද්ද ගෙවීමට අවශ්‍ය නොවන බැවින් වඩා වාසියක් හිමිවේ. තීරුබදු පැනවූ පසු තරඟකාරී ආනයනික නිෂ්පාදන සඳහා පැවති මිලට වැඩි මිලක් දැන් නියමවන බැවිනි දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට තමන්ගේම විකුණුම් මිල ඉහළ නැංවීමට මෙයින් අවස්ථාව ලැබේ.

දේශීය නිෂ්පාදකයා ඔහුගේ මිල ගණන් ඉහළ නංවයිද? ඔව්, නැතහොත් එහි කිසිදු ඵලයක් නොමැත. ආනයන සඳහා බදු අය නොකරන අවස්ථාවේ දී දේශීය නිෂ්පාදකයා විසින් පැනවූ මිලට සමානවම ආනයන සඳහා බදු අය කරන අවස්ථාවේදී ද දේශීය නිෂ්පාදකයා විසින් මිල නියම කරන්නේ නම් ආනයන වලින් තීරුබදු ආරක්ෂාවක් ලබා ගැනීමේ කිසිදු තේරුමක් නොමැත. තීරුබදු වල පරමාර්ථය වන්නේ දේශීය නිෂ්පාදකයාට තම නිෂ්පාදනය වැඩි මිලකට විකිණීමට හැකියාව ඇති කිරීමයි.එබැවින් තීරුබදු පැනවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දේශීය නිෂ්පාදකයාට වඩා හොඳ තත්වයක් උදා වේ.

පාරිභෝගිකයින්ට සිදුවන්නේ කුමක්ද?

තීරුබදු පැනවීමෙන් නිෂ්පාදනය භාවිත කරන දේශීය පාරිභෝගිකයා ද සමානව බලපෑමකට ලක්වේ. ආනයනික නිෂ්පාදන වලට මෙන්ම දේශීය නිෂ්පාදන සඳහා ද ඔවුන් වැඩි මිලක් ගෙවිය යුතුය.

වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, දේශීය කර්මාන්තය ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ඇත්ත වශයෙන්ම ඉහළ මිල ගණන් ගෙවීමට සිදුවන්නේ පාරිභෝගිකයාටය.

තීරුබදු පනවන රජය පිළිබඳ කුමක් කිව හැකිද?

රජය විසින් විදේශයන්ගෙන් ආනයනය කරන ප්‍රමාණයට බදු අය කරගන්නා අතර දේශීය නිෂ්පාදකයාගෙන් බදු අය නොකරයි. එබැවින් රජය විසින් ආනයනික නිෂ්පාදන වල මිළ ඉහල දැමීමෙන් ලැබෙන ප්‍රතිලාභය හිමිකර ගන්නේ දේශීය නිෂ්පාදකයාය. මෙසේ දේශීය නිෂ්පාදකයා විසින් උපයා ගන්නා අතිරික්තය හැඳින්වෙන්නේ “බදු කුලිය” (rent) ලෙසයි.

මෙසේ බැලූ කල මෙම තීරුබදු පැනවීම හේතුවෙන් දේශීය නිෂ්පාදකයා සහ රජය යන දෙපාර්ශවය ජයග්‍රාහකයන් බවට පත්වන අතර දේශීය පාරිභෝගිකයා පමණක් පරාජිතයෙකු බවට පත්වේ.

තීරුබදු හේතුවෙන් පාරිභෝගිකයාගෙන් වැඩි මිලක් අය කරගැනීමට සමත් වන දේශීය නිෂ්පාදකයා මෙම “බදු කුලිය” වාසියක් ලෙස අත්විඳියි. ආර්ථික විද්‍යාවේදී මෙම “බදු කුලිය (Rent)” හැඳින්වෙන්නේ උපයා නොගත් ත්‍යාගයක් ලෙසයි. නිෂ්පාදකයා හට ඉහල මිලක් නියම කළ හැකි වන්නේ විශිෂ්ඨ ගුණාත්මක භාවය හෝ ඉහළ මට්ටමේ සේවාවක් නිසා නොව රජය විසින් පනවන ලද බද්දක් හේතුවෙනි.

වඩාත් හොඳ ගුණාත්මක භාවයකින් යුත් නිෂ්පාදන ඉදිරිපත් කිරීමෙන් වැඩි මිලක් අය කිරීමට හැකි වූයේ නම් වෙළඳ‌පාලෙහි අඩු මිල ආනයනික නිෂ්පාදන පැවතියද දේශීය නිෂ්පාදකයා විසින් අධිමිලක් උපයා ගනු ඇත. මෙහි ඉතා වැදගත් වෙනසක් ඇත.

මිල අඩු නිෂ්පාදන වෙළඳපොලෙහි පවතින විටදී ඉහළ මිලක් ඇති භාණ්ඩ පාරිභෝගිකයා විසින් මිලදී ගන්නේ එසේ ගෙවන මිලට සරිලන වටිනාකමක් නිෂ්පාදනයේ පවතිනවා නම් පමනි. සිය නිෂ්පාදනය උසස් හා වැඩි මිලක් ගෙවා මිලදී ගැනීමට සුදුසු යැයි පාරිභෝගිකයාට ඒත්තු ගැන්වීමට නම් නිෂ්පාදකයා විසින් සාමාන්‍ය නිෂ්පාදන වලට වඩා අමතර විශේෂත්වයක් සිය නිෂ්පාදන වලට එක් කළ යුතු වේ.

නමුත් තීරුබදු වැඩි කළ විට, සිය නිෂ්පාදනයන් මඟින් පාරිභෝගිකයාට ලැබෙන වටිනාකම වැඩි නොකරම වැඩි මිලක් අය කිරීමට දේශීය නිෂ්පාදකයාට හැකි වේ. මෙම තත්වය මත පාරිභෝගිකයා හට මිල අඩු ආදේශකයන් තෝරා ගත හැකිව තිබුනද තීරුබදු හේතුවෙන් ආදේශක වල මිල ඉහල ගොස් ඇත. එහෙයින් පාරිභෝගිකයා හට වැඩි මිලක් ගෙවීමට අවශ්‍ය නොවූවද වෙනත් විකල්පයක් නොමැති බැවින් එසේ වැඩි මිලක් ගෙවීමට සිදුවේ. මේ හේතුවෙන් මෙම අවස්ථාවේදී නිෂ්පාදකයාට හිමිවන ඉහළ මිල උපයා නොගත් ඉහළ මිල/අධිමිල ලෙස හැඳින්වේ. මෙයින් අදහස් වන්නේ නිෂ්පාදනයෙන් පාරිභෝගිකයාට වැඩි වටිනාකමක් නොලැබුනද පාරිභෝගිකයා විසින් වැඩි මිලක් ගෙවනු ලබන බවයි.

මෙලෙස, නිෂ්පාදකයින් විසින් පාරිභෝගිකයාගෙන් අමතර ලාභ උපයා ගනියි. ඉහත සඳහන් කළ පරිදි, දේශීය කර්මාන්තය ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ගෙවීමට සිදුවී ඇත්තේ දේශීය පාරිභෝගිකයාටයි. (විදේශීය නිෂ්පාදකයන්ට නොවේ.) මෙහි අවසන් බලපෑම වනුයේ පාරිභෝගිකයාගෙන් නිෂ්පාදකයා වෙත මුදල් ගලා යාම වන අතර ඊට පහසුකම් සලසා ඇත්තේ තීරු බදු විසිනි. මෙය යහපත් ප්‍රතිපත්තියක්ද?

මෙම තත්වය කර්මාන්ත සුළු ගණනකට පමණක් සීමා වී නම් එය එතරම් බලපෑමක් ඇති නොකරනු ඇත. නමුත් ශ්‍රී ලංකාවේ මෙය විශාල කර්මාන්ත ගණනාවකටම පැතිරී තිබේ. එසේ බලපා ඇති ගෘහස්ථ භාණ්ඩ 30කට වඩා ප්‍රමාණයක් පහත ලැයිස්තුගත කර ඇත. මේ එවන් භාණ්ඩ විශාල සංඛ්‍යාවකින් තෝරාගත් අතළොස්සක් පමණි. ශ්‍රී ලංකාවේ ජීවන වියදම ඉහල යාමට හේතුව මෙයින් පැහැදිලි වේ. ආහාර (පළතුරු, මස්, පැස්ටා, ජෑම්) සහ ශෝධන උපකාරක (සබන්, ෂැම්පු, දන්තාලේපන) වල සිට ගෘහස්ථ නිෂ්පාදන දක්වා සියලුම භාණ්ඩ මත 62% සිට 101% දක්වා බදු අය කෙරේ.

දේශීය කර්මාන්ත වලට සහය වීමට ශ්‍රී ලාංකික පාරිභෝගිකයා හට අධික ජීවන වියදමක් දැරීමට සිදුවී තිබේ. දීර්ඝ කාලීනව දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට සහය වීමෙන් කර්මාන්ත පදනමක් ඇතිවී වර්ධනය වේගවත් වනු ඇතැයි මතයක් පවතියි.

ජපානය, කොරියාව සහ තායිවානය කර්මාන්ත ප්‍රතිපත්තිය (IP) පිළිපැදි රටවල් වේ. නමුත් මෙම ප්‍රතිපත්ති ඉදිරිපත් කළ පිරිස පවා පිළිගත් දෙයක් නම් එම ප්‍රතිපත්තිය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා නිවැරදි කර්මාන්ත තෝරාගැනීමේදී ප්‍රවේශම් විය යුතු බවයි. ජපානයේ සහ කොරියාවේ ප්‍රධාන කර්මාන්තයන් වානේ, නැව් තැනීම, බර විද්‍යුත් යන්ත්‍රෝපකරණ, රසායන ද්‍රව්‍ය වූ අතර මෝටර් රථ ද පසුව ඒ අතරට එක් විය. තායිවානයෙහි බර හා රසායන ද්‍රව්‍ය කර්මාන්තයන්ට හා ඉලෙක්ට්‍රොනික උපාංග කර්මාන්තයන්ට යොමු වීමට පෙර ප්‍රධාන කර්මාන්ත ලෙස සැහැල්ලු නිෂ්පාදන පැවතින. (විදුලි උපාංග, රෙදිපිළි)

සබන්, ෂැම්පු, රෙදි සෝදන කුඩු, බිම ඔප දමන පොලිෂ්, පැස්ටා, චීස් සහ බිස්කට් වැනි ශෝධන උපකාරක, ගෘහස්ථ පිරිසිදුකාරක නිෂ්පාදන සහ ආහාර සඳහා මෙය අනුකරණය කිරීමට ශ්‍රී ලංකාවට අවශ්‍ය බව පෙනේ.

සාර්ථක වීමට නම්, කාර්මික ප්‍රතිපත්ති මඟින් ආර්ථිකයේ ව්‍යුහාත්මක පරිවර්තනයක් ඇති කළ යුතු අතර එමඟින් රැකියා අවස්ථා, විශේෂයෙන් වඩා ඵලදායී හා වඩා හොඳ රැකියා අවස්ථා උත්පාදනය වනු ඇත. නිවැරදි කර්මාන්තය තෝරාගැනීම වැදගත් වේ.

“රටේ තාක්‍ෂණික හැකියාවන් සහ ලෝක වෙළඳපොල තත්ත්වයන් සැලකිල්ලට ගනිමින් ඉලක්කගත කර්මාන්ත තෝරාගනු ලබන්නේ කෙතරම් ප්‍රායෝගිකවද යන්න වැදගත් වේ” [1]

කර්මාන්ත ප්‍රතිපත්තිය යෝජනා කළ පිරිස විසින් කර්මාන්ත අංශයන් තෝරාගැනීම සඳහා ඉදිරිපත් කළ නිර්ණායකයන් කෘග්මන් [2] විසින් මෙලෙස සාරාංශගත කර සිටියි:

එක් සේවකයෙකු සඳහා ඉහළ අගය එකතු කිරීම. සැබෑ ආදායම ඉහළ යා හැක්කේ එක් සේවකයෙකුට වැඩි වටිනාකමක් එක් කරන සම්පත් ව්‍යාපාර වෙත ගලා එන්නේ නම් පමණි.

වානේ සහ අර්ධ සන්නායක වැනි එකිනෙකට සම්බන්ධ කර්මාන්ත. එක් කර්මාන්තයක නිෂ්පාදනය කෙරෙන ඵලය වෙනත් කර්මාන්තයක යෙදවුම් ලෙස භාවිත කරමින් කාර්මිකකරණ චක්‍රයක් නිර්මාණය කළ හැකිය. ජපානයේ ලාභ, උසස් තත්ත්වයේ වානේ මගින් නැව්, මෝටර් රථ, රේල් පීලි, දුම්රිය එන්ජින්, බර විදුලි උපකරණ යන කර්මාන්ත වලට තරඟකාරී වාසියක් ලබා දුන්නේය.

ලෝක වෙළඳපොළවල වර්තමාන හෝ අනාගත තරගකාරීත්වය. කර්මාන්තයට මෙම පරීක්ෂණයට මුහුණ දිය හැකි නම්, සම්පත් කාර්යක්ෂමව වෙන් කර ඇතැයි අපට අනුමාන කළ හැකිය. එකිනෙකට සම්බන්ධ ප්‍රතිලාභ ගලායාම සඳහා තරඟකාරිත්වය ඉතා වැදගත් වේ.

මහා පරිමාණ නිෂ්පාදනය තුළින් වැඩි ආර්ථික වාසි ලබා ගැනීම සඳහා තෝරාගත් කර්මාන්ත අපනයන ඉලක්ක කර ගත යුතුව ඇත (නමුත් අපනයන පමණක්ම නොවේ). එසේම “රජය විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද ව්‍යවසාය වල ක්‍රියාකාරිත්වය විනිශ්චය කිරීම සඳහා ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින්ට පැහැදිලි නිර්ණායකයක්” [3] සපයන බැවින් ද තෝරාගත් කර්මාන්ත අපනයන ඉලක්ක කළ යුතු වේ. ලතින් ඇමරිකාවේ කාර්මික ප්‍රතිපත්තිය අසමත් වීමට ප්‍රධාන හේතුව නම් අපනයන ප්‍රවර්ධනය කිරීමට අපොහොසත් වීමයි. (Chang, 2009)

අපනයන අවධානය තරඟකාරිත්වය ද සහතික කරයි. මෙම ප්‍රතිපත්තියේ අරමුණ වන්නේ අකාර්යක්ෂමතාව ආරක්ෂා කිරීම නොව ඵලදායිතාව වැඩි දියුණු කිරීමයි.

එබැවින් කාර්යසාධන ඉලක්කයන් සපුරාලීමේ කොන්දේසි සහිතව කර්මාන්ත සඳහා සහය සැපයිය යුතුවේ.

“කාර්මික ප්‍රතිපත්තියේ (හෝ සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම ප්‍රතිපත්තියක) ප්‍රතිඵල ප්‍රබල ලෙස රඳා පවතින්නේ අපේක්ෂිත ප්‍රතිඵල රජයට කෙතරම් ඵලදායී ලෙස අධීක්ෂණය කළ හැකිද යන්න මත වේ. එමෙන්ම ලැබෙන ප්‍රතිඵල අනුව වෙන් කරන ප්‍රතිපාදන වෙනස් කිරීම සහ ආධාරක කොන්දේසි වෙනස් කිරීම මත ද අවසන් ප්‍රතිඵලය රඳා පවතියි” [4]

කර්මාන්තය සමඟ එක්ව කටයුතු කරමින් ඉලක්ක සකස් කිරීම සඳහා ජපානයේ සහ කොරියාවේ විචාරණ විධායක සභා (Deliberation Councils) පිහිටුවන ලදී. ඉලක්ක වල දැඩි බව සහතික කිරීම සඳහා ස්වාධීන තාක්ෂණික විශේෂඥයින්, ශාස්ත්‍රීය විද්වතුන් සහ වෙනත් අය ද සම්බන්ධ කර ගන්නා ලදි.

කාර්ය සාධනය අධීක්ෂණය කරමින් ඉලක්කයන් සංශෝධනය කෙරේ. ප්‍රතිපත්තියක් අකාර්යක්ෂම යැයි පෙනෙන විට එය සංශෝධනය කරනු ලබයි. කාර්මික ප්‍රතිපත්තිය යනු ජයග්‍රාහකයින් තෝරා ගැනීම පමණක් නොව පරාජිතයින් ඉවත් කිරීම ද වේ.

“කාර්මික ප්‍රතිපත්තියේ සාර්ථකත්වය රඳා පවතින්නේ විවිධ ප්‍රතිපත්තිමය ක්‍රම (තීරුබදු, සහනාධාර, පිවිසුම් බාධක) හරහා බදු කුලී ලබන්නන් හික්මවීමට රජය කෙතරම් උනන්දු වන්නේද යන්න හා ඒ සඳහා රජයට ඇති හැකියාව මත ය. මෙහි අර්ථය කාර්මික ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කිරීමේදී නොවැළැක්විය හැකි වෙළඳ‌ෙපාල හික්මීම නොමැතිකම පාලනය කර එම හික්මවීම ඇති කිරීම සඳහා වන කාර්යභාරය රජය විසින් ඉටු කළ යුතු බවයි. ”[5].

කර්මාන්තයට දක්වන සහය සම්බන්ධයෙන් අපක්ෂපාතී තීරණ ගැනීමට සහ කාර්ය සාධනය මත පදනම්ව සහාය වෙනස් කිරීමට හෝ ඉවත් කර ගැනීමට දේශපාලන පීඩනයෙන් තොර නිලබල ක්‍රමයක් පැවතීම මේ සඳහා අවශ්‍ය වේ.

“පෞද්ගලික අංශයේ ප්‍රාණ ඇපකරුවන් බවට පත් නොවී රජය පෞද්ගලික අංශය සමඟ කෙතරම් සමීපව කටයුතු කරනවාද යන්න ඉතා වැදගත්ය.” [6]

සාර්ථක කාර්මික ප්‍රතිපත්තියක් යනු කර්මාන්තය සහ රාජ්‍යය අතර සංකීර්ණ හවුල්කාරිත්වයක් වන අතර එය පාලනය වන්නේ තරගකාරිත්වය සහ ඵලදායිතාවයේ මූලික මූලධර්ම මගින් බව පැහැදිලි වේ. අවාසනාව වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ මෙය සිදුවන්නේ නැගෙනහිර ආසියාවේ මෙන් නොව ලතින් ඇමරිකාවේ සිදුවූ හා සමානව වීමය.

“නිර්මාණය කරන ලද කර්මාන්ත බොහෝ විට නොනැසී පැවතියේ ආරක්ෂණයේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් බැවින් ආනයන ආදේශන ප්‍රතිපත්ති සඳහා, විශේෂයෙන් ලතින් ඇමරිකාවේ දී නරක නාමයක් ලැබුනි. රටවල් අතරමැදි භාණ්ඩ ආරක්ෂා කරන විට එය විශේෂයෙන් පාඩු ඇති කරවන්නක් විය. මන්ද එයින් නිෂ්පාදන දාමයේ පහතින් පවතින භාණ්ඩ වල තරගකාරීත්වය අඩු කළ බැවිනි. මේ ආකාරයේ ආරක්ෂණවාදයන් හේතුවෙන් රටවල් බොහෝ විශාල පාඩු දරා ඇති අතර මෙම ආරක්ෂාව නඩත්තු කිරීම බොහෝ විට දූෂණයට ද සම්බන්ධ විය. ” [7]

මුල්ම ලිපිය Daily News පුවත්පතේ පළ කරන ලදි.

——————————-

[1] Chang, H. J, 2006. Industrial policy in East Asia – lessons for Europe. An industrial policy for Europe? From concepts to action EIB Papers, [Online]. Vol 2 No.6, 106-132. (Accessed 07 January 2019)

[2] Paul R. Krugman, 1983. Targeted Industrial Policies: Theory and Evidence. [Online] (Accessed 07 January 2019)

[3] Ibid

[4] M Khan, 2018. The Role of Industrial Policy: Lessons from Asia. [Online] (Accessed 07 January 2019)

[5] Ibid

[6] Ibid

[7] Joseph E. Stiglitz. Industrial Policy, Learning, and Development. [Online] (Accessed 07 January 2019)

බඩ පිරෙන්න කෑමට ගහන ආනයනික බදු

මෙම ලිපිය පෙර පලවුනු "A bellyful of taxes!" හි පරිවර්තනයකි.

දිල්ෂානි එන් රණවක විසිනි

නත්තල් සමය සහ අලුත් අවුරුදු සමය හෙමින් උදා වෙනවා. මේ අවුරුද්දේ කෝවිඩ් නිසා නත්තල් සහ අවුරුදු බොහෝ අයට අපහසුයි. හැබැයි ආහාර වල මිල අඩුවක් නැහැ. බොහෝ විට අප සිතන්නේ එම මිල ගණන් ඉහල යන්නේ උත්සව අවස්ථාවලදී ඉල්ලුම ඉහල ගොස් ඇති නිසා බවය. ඒ අතරම ශ්‍රී ලංකාවේ ආහාර සැබවින්ම මිල අධික බවද අපි පිළිගනිමු. නමුත් ආහාරවල මිල අධික වන්නේ මන්දැයි ඔබ කවදා හෝ ප්‍රශ්න කර තිබේද? අප සියල්ලන්ගේම මුලික අවශ්‍යතාවක් වන ආහාර පාන සඳහා ඔබ මෙතරම් අධික මුදලක් වියදම් කරන්නේ මන්දැයි යන්න ඔබ ඔබෙන් අසා තිබෙනවාද?

අප ආහාර සඳහා ඉතා විශාල ලෙස බදු ගෙවන බව ඔබ දැන සිටියාද? අප කරන සෑම මිලදී ගැනීමක් සමඟම අප ගෙවන වක්‍ර බදු පිලිබඳ අප කෙතරම් දැනුවත් ද?

පවුලක හතර දෙනෙකුගේ සමබර ආහාර වේලක් සඳහා අවශ්‍ය වන සිල්ලර භාණ්ඩ ලැයිස්තුවක් ගෙන බලමු. (මෙහි එන ප්‍රමාණයන් ආහාර හා කෘෂිකාර්මික සංවිධනය (FAO) මගින් නිර්දේශිත ඒවා වේ)

සංඛ්‍යාලේඛන වලට අනුව, මිල දී ගන්නා කුඩා ප්‍රමාණයේ සිල්ලර භාණ්ඩ ලැයිස්තුවක් වෙනුවෙන්, අප රජයට රු. 150 කට වඩා බදු ගෙවන බව අපට පෙනී යයි. රු. 150ක් යනු ඔබට දිවා ආහාරයට ගත හැකි බත් පාර්සලයක මිලට සමානය.

රජය අපගෙන් බදු අය කරනු ලබන්නේ කරණා දෙකක් වෙනුවෙනි. එකක් නම්, බදු රජයේ ප්‍රධාන ආදායම් ප්‍රභවයක් වන අතර ශ්‍රී ලංකා රජයේ 80% පමණ ආදායම මෙම වක්‍ර බදු අය කිරීම තුලින් සම්පුර්ණ වේ. වක්‍ර බදු පැනවෙන්නේ භාණ්ඩ හා සේවා සඳහා වන අතර එමෙන්ම, සෘජු බදු පැනවෙන්නේ ආදායමය. දෙවැන්න බදු අය කිරීම මඟින් නිෂ්පාදකයින්, ආනයන මගින් ඇති කරන තරඟයෙන් ආරක්ෂා කල හැක.

පාරිභෝගික භාණ්ඩ සඳහා මෙවැනි අධික බදු අය කිරීම රජය විසින් සාධාරණිකරණය කරනු ලබන්නේ, එමගින් දේශීය නිෂ්පාදකයින් ආනායන වලින් ආරක්ෂා කිරීම හා ශක්තිමත් කිරීම් තර්කයක් ලෙස ගනිමිනි. ඒ අනුව ආනයන සඳහා තීරුබදු පැනවූ විට, ආනයනවල මිල ඉහළ යන අතර, දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට වඩා ලාභදායී විකල්පයක් සමඟ තරඟ කිරීමට අවස්ථාව ලබා දෙයි. උදාහරණයක් ලෙස බෝංචි කිලෝ එකක් සඳහා රජය 101% බද්දක් පනවනු ලැබේ. එනම් ඔබ බෝංචි කිලෝ එකක් සඳහා එහි සැබෑ වටිනාකම මෙන් දෙගුණයක් ගෙවනු ලබයි.

මෙම ආනයනික තීරු බදු නිසා දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට ආනයන කරන භාණ්ඩ වලට වඩා සාපේක්ෂව අඩු මුදලකට ඔවුන්ගේ නිෂ්පාදන දේශීය වෙළඳපොල තුල විකිනීමට හැකි වෙයි. මෙය බැලු බැල්මට දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට වාසි ප්‍රතිපත්තියක් ලෙස පෙනුනද, සැබවින්ම දිගුකාලීනව මෙය යහපත් ප්‍රතිපත්තියක් නොවේ.

පාරිභෝගිකයාට පාඩු පිට පාඩු

දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට, මිලෙන් අඩු ආනයන සමඟ තරඟ කිරීම පහසු වීමට රජය විසින් තීරු බදු පැනවූ විට, දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට කාර්යක්ෂ්මව හා ඵලදායීව කටයුතු කිරීමට ඇති සියලුම වෙළඳපල දිරිගැන්වීම් ඉවත් වෙයි. මෙහිදී මිලෙන් අඩු ආනයනික භාණ්ඩ මත අධික තීරු බදු හේතුවෙන්, එම භාණ්ඩයේ මිල දේශීය නිෂ්පාදිත භාණ්ඩ වඩා ඉහල යයි.

මේ නිසා දේශීය පාරිභෝගිකයන් වන අපි දෙයාකාරයකින් පාඩු විඳිමු. අපට දේශීයව නිෂ්පාදිත භාණ්ඩයක් මිල දී ගැනීමට අවශ්‍ය වූවත්; දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට උසස් තත්ත්වයේ, ආකර්ශනිය භාණ්ඩයක් පාරිභෝගිකයාට ලබාදීමට කිසිඳු විශේෂ හේතුවක් නැත. එසේත් නැතිනම්, යම් අවස්ථාවක පාරිභෝගිකයා දේශීය නිෂ්පාදන පිළිබඳව සෑහීමකට පත් නොවී ආනයනික විකල්පයක් මිලට ගැනීමට අපේක්ෂා කරන්නේ නම්, එම භාණ්ඩ, දේශීය නිෂ්පාදකයන්ගේ යහපත වෙනුවෙන් පැනවූ තීරු බදු ගාස්තු අනුපාතයකට යටත් වන බැවින්, අපට වඩා වැඩි මිලක් ගෙවීමට සිදුවේ.

මෙම බදු මඟින් අනයනය කරන භාණ්ඩයේ අවසාන මිලත්, දේශීයව භාණ්ඩය නිෂ්පාදනය කිරීමේදී වැයවන පිරිවැයත් අතර විශාල වෙනසක් ඇති කරයි. දේශීය නිෂ්පාදකයින්ට මෙම වෙනස අති විශාල ලාභයක් බවට ලක්කර ගත හැක. නමුත් තමන් නිපදවන භාණ්ඩ වල තත්වය උසස් කිරීමට හෝ වඩා ආකර්ශනීය භාණ්ඩ නිපදවීමට කිසිම උනන්දුවක් ඔවුන්ට මෙමඟින් ඇති නොවේ.

අපි මෙය දිගටම ආරක්ෂණවාදයට ඉඩ දිය යුතුද?

දිරිගැන්වීම් නොමැතිකම නිසා අපේ නිෂ්පාදකයින් අකාර්යක්ෂම නිෂ්පාදන රටාවකට හුරුවී ඇත. මෙම අවස්ථාවේ දී රජය තවදුරටත් දේශීය නිශ්පාදකයින් ආරක්ෂා කල යුතු ද ? එසේ නම්, පාරිභෝගිකයින් සඳහා වන පිරිවැය නම් අපි මේ සඳහා කරන කැපකිරීම ගැන අප සැලකිලිමත්ද ?

ආරක්ෂණවාදය යනු රටේ උණුසුම් මාතෘකාවක් බවට පත්ව ඇත. 1977 ශ්‍රී ලංකා ආර්ථිකය විවෘත වූ දා සිටම දේශීය කර්මාන්ත ආරක්ෂා කිරීම අරමුණු කරගත් විවිධ ව්‍යාපාර ක්‍රියාත්මක කරන ලදී. අප දකුණු ආසියානු කලාපයේ, තම ආර්ථිකය විවෘත කල පළමු රට වුවුද, වසර 40කට පසුවත් අප විවෘත ආර්ථිකයේ ඵල නෙලාගෙන නොමැත. ‌ෙබාහෝ දේ ගැන අප සිටින්නේ පසුගාමී තැනකය.

ආරක්ෂණවාදය විකල්පයක් ලෙස රජයට කළ හැකි දෙයක් වන්නේ වෙනත් රටවල් සමඟ තාක්ෂණික ආයෝජන ඇති කර ගැනීම සහ, එමඟින් රටේ අඩු ප්‍රථාලාභයන් ලබා දෙන, අඩු කාර්යක්ෂම, ආරක්ෂිත කර්මාන්ත, කාර්යක්ෂම සහ ලාභදායක කර ගැනීමට හැකි තාක්ෂණය අත්පත් කර ගැනීම වේ. රජය විසින් පනවන අධික බදු සහ නියාමනය ලිහිල් කිර, විදේශ ආයෝජන සඳහා ආර්ථිකය විවෘත කිරීම සහ ආයෝජකයින්ට හිතකර පරිසරයක් නිර්මාණය කිරීම තුලින් මෙය සිදු කල හැක.

දශක ගණනක් තිස්සේ අප සිදු කරන ආරක්ෂණවාදී පියවර දිගින් දිගටම අසාර්ථක වී ඇති බව දැන දැනම, අපගේ නිෂ්පාදකයින් විදේශ තරඟයෙන් ආරක්ෂා කරන ලෙස අපි තවමත් රජයෙන් ඉල්ලා සිටිමු ද?

සන්ඩේ මෝනිං බිස්නස් (The Sunday Morning Business) හි පලවන “The Coordination Problem” සතිපතා කොලම තුළින් ඇඩ්වකාටා හා සම්බන්ධ විද්වතුන් සහ පර්යේෂකයන්, ආර්ථික විද්‍යාව, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය, ඒවා පාලනය කරන ආයතන සහ ඒවායෙන් අපගේ ජීවිත වලට හා සමාජයට ඇති කරන බලපෑම පිළිබඳව ගවේෂණය කිරීමේ උත්සාහයක නිරත වේ.

ද මෝනිං හි මුලින් පළ වන ලද්දකි.